Gemeenteweekend

Laatst was ik met mijn vrouw en een groep mensen van de kerk een weekendje weg.

Het weekend was gevuld met verschillende activiteiten, ter inspiratie en ontspanning.

Het was erg mooi om zo elkaar beter en op een andere manier te leren kennen aan de hand van een thema. En dat geeft al genoeg spanning van zichzelf. Praten met veel verschillende mensen kost mij altijd de nodige energie, helemaal als ik ze (nog) niet zo goed ken.

Gelukkig is er ruimte om mij terug te trekken als dat nodig is.

Eerste echte stress

In het programma zat een keuzemoment waarin de groep uit drie verschillende activiteiten kon kiezen. Voor één deel daarvan was mij gevraagd een spelletjescompetitie te verzorgen.

Dit mocht ik zo invullen als ik wilde, dus dat zag ik wel zitten. Ik had hier gelukkig al wat ervaring mee en hoefde alleen maar te bedenken met welke spelletjes ik dit wilde doen.

Dit gaf niet erg veel stress, gelukkig, maar mijn plannen waren in eerste instantie wel groter dan uitvoerbaar bleek. Dus een beetje bijstellen en het ‘programma’ voor de competitie was klaar.

Tijdens de opening van het weekend werd het hele weekendprogramma even doorgelopen door iemand van de leiding. Tot zover nog steeds geen problemen.

Bij het keuzedeel van het programma aangekomen, leek er nog geen vuiltje aan de lucht. Totdat ineens de eerste ‘leider’ werd gevraagd iets te vertellen over wat ze gingen doen. slik

Ik voel de spanning tijdens het schrijven gewoon weer opkomen. Als zij een praatje gaat houden, kom ik straks ook vast nog aan de beurt…

Toen de tweede ‘leider’ ook werd gevraagd iets te vertellen, brak het zweet mij toch wel een beetje uit en ging mijn hartslag aanzienlijk omhoog. Nu moest ik toch maar vast gaan nadenken over wat ik dan straks wilde gaan zeggen, want ik zou nu zeker gevraagd worden.

Gelukkig had de spreker voor mij een vrij uitgebreid verhaal, dus kon ik proberen mijzelf een beetje te kalmeren. Want hoewel ik jarenlang docent ben geweest, spreken voor een groep volwassen vind ik echt heel spannend, elke keer weer.

Toen ik inderdaad werd gevraagd om als derde iets te vertellen over mijn activiteit, heb ik wel aangegeven dat ik dit graag van tevoren had geweten, aangezien dit behoorlijk opgedrongen voelde. En weigeren leek helaas geen optie. Dus ik heb de sociale druk geaccepteerd, mede doordat ik weet dat ik het wel kan.

Ongemakkelijkheden

Tijdens het weekend waren er verschillende momenten waarin we in kleine groepjes uiteen moesten om met elkaar over een specifiek onderwerp in gesprek te gaan.

Nu praat ik gelukkig vrij makkelijk, dus daar zat het probleem niet.

De uitdaging zit hem tijdens zo’n gesprek in het heel bewust blijven van wat ik wel wil en moet zeggen en wat niet. Ik merk daardoor vaak ook pas na zo’n gesprek hoeveel energie een dergelijke focus mij heeft gekost.

Daarnaast zitten we met meerdere groepjes in een grote ruimte, dus aan alle kanten zijn er van die gesprekken gaande. En ik hoor helaas nagenoeg alles, ook al is niet alles even gedetailleerd. Dit is dus nog een extra handicap tijdens het gesprek, want ik moet mij dus niet alleen op mijn eigen gesprek focussen, maar ook nog proberen andere gesprekken te negeren. En dan hoor je achteraf dat er ook een paar groepjes zijn geweest die een andere ruimte hebben opgezocht om daar in alle rust met elkaar te kunnen praten… Heb ik wel even aan gedacht, maar dacht we in de grote zaal moesten blijven.

Stilteviering

Op zondagochtend gingen we niet met z’n allen naar de kerk, maar hielden we een stilteviering. Een soort meditatiemoment.

Nu is dat niet direct mijn ding, hoewel ik prima tegen stilte kan. Maar ik heb het een kans gegeven.

Ik kwam alleen al met een piekergedachte binnen, maar ging toch proberen mij te focussen op de viering en deze gedachte even te parkeren.

We kwamen in stilte de ruimte binnen en gingen in stilte zitten.

Tijdens de viering zou er ruimte zijn om in stilte over iets na te denken, te luisteren naar een lied of luisteren naar een (bijbel)lezing. En dat allemaal verder in stilte…

Nu kan ik heel goed tegen stilte. Vooral als mijn hoofd erg vol is, vind ik auditieve prikkels erg vermoeiend. Dus stilte zou fijn zijn en daar zit dan nu dus ook het probleem.

Mijn verwachting was stilte, maar het is dus niet helemaal stil geweest. Het gekraak van stoelen, de ventilator voor frisse lucht, het gekuch van mensen, soms zelfs het ademen van mensen, die vallen extra op als het ‘helemaal’ stil is. Daar wil mijn hele lichaam dan eigenlijk op reageren. Ik wil dan heel graag kijken naar waar het geluid vandaan komt. Ook al is dat niet belangrijk…

Verder was het voor mij ook lastig dat de muziek van voren kwam, terwijl de spreker van achteruit de zaal de (bijbel)lezingen deed.

Ik heb op een gegeven moment mijn ogen dicht gedaan om in ieder geval de visuele prikkels buiten te sluiten om zo hopelijk de auditieve prikkels beter te kunnen handelen (en met je ogen dicht zitten is minder gek dan je vingers in je oren doen). Zo kon ik de neiging om mij naar het geluid te draaien in ieder geval beter onderdrukken.

Ik ervaar een soort rust totdat de spreker na een kort woord zegt: ‘denk nu even na over wat deze tekst voor jou betekent’… Oh, dan had ik dus toch nog beter moeten luisteren, want ik ben het grootste deel van de tekst alweer kwijt. Weg rust, want mijn gedachten gaan weer alle kanten op en ik ben mij er nog meer van bewust wat mijn beperkingen soms zijn.

Kortom, geef mij maar een viering waarin ik mag meelezen en meezingen en waarbij de spreker gewoon voor ons zijn/haar verhaal houdt. Dat helpt mij beter om mij te focussen op waar het allemaal om draait.

Tot slot

Dit weekend had ik voor geen goud willen missen en als ik weer de kans zou krijgen, zou ik graag weer mee gaan. Ja, het heeft veel energie gekost, wel iets meer dan het heeft opgeleverd. Maar dat had ik van tevoren ingecalculeerd.  (Nu is dit energieverlies wel een beetje vertekend doordat ik al een tijdje thuis zit als gevolg van een burn-out.)

Maar desondanks geniet ik ook van dingen die energie kosten en moet ik gewoon wat extra rust inbouwen na afloop.