Breekbaar enthousiasme

Het is maandagochtend (of dat wás het) en ik zit wat terneergeslagen op de bank. Iets met niet zoveel zin hebben in de nieuwe week, het koud hebben en me niet comfortabel voelen in ons eigen huis. Dat laatste is eigenlijk een permanent iets. Deze gemoedstoestand suddert door tot halverwege de ochtend. In mijn hoofd ben ik weer bezig met mogelijkheden zoeken voor het gezelliger maken van de woonkamer. Dat is eigenlijk een soort eeuwig lopend project dat zo nu en dan wat extra opspeelt. Bijvoorbeeld nu.

In de woonkamer hebben we een gietijzeren gaskachel staan (niet aangesloten). Ooit stond die beneden in de voorkamer, maar hij is verplaatst voordat wij hier kwamen wonen. Dat ding is loodzwaar (want puur gietijzer), maar het liefst bonjour ik hem terug naar beneden. Groot voordeel: met kerst valt er dan plek te vinden voor de kerstboom.

Maar goed, met dit eerste gedachtespinsel begonnen de radertjes steeds meer te draaien en dan kan ik soms in een stroomversnelling belanden. De stroomversnelling bracht mij tot het idee om de muur te verven. Ik vind het namelijk altijd wat kil en huis, dus een warme kleur op de muur zou fijn zijn. Dat zou wel wat voeten in de aarde hebben en alle randzaken schieten daarbij ook direct door m’n hoofd. Dus het werd een mengelmoes van het kiezen van een kleur, wat gaten moeten vullen, kranten nodig hebben voor op de grond, een handig moment bedenken waarna we een paar dagen weg kunnen, schilderstape kopen en dan heb ik nog niet alles genoemd.

Ik werd helemaal enthousiast en belandde in een soort onheilspellend pragmatisme (ik ben erg tevreden over de kloppendheid van deze term (en minder over het woord 'kloppendheid')). Ik was mezelf er daadwerkelijk van aan het overtuigen dat ik op dit moment wel even gewoon een doener kon zijn in plaats van een denker. Ik bedacht hoe ik wel even die middag naar de bouwmarkt kon gaan (is een half uur lopen) om van die kleurtesters te halen. En dan later in de week eventueel terug (weer lopend) om de gekozen kleur te kopen en dan vrijdag al lekker de muur verven. Ik zag het al helemaal voor me. Erover nadenken had ook de weemoed van de ochtend wat weggevaagd, dus ik had wel zin in dit projectje.

Inmiddels was het lunchtijd, dus ik liep naar de keuken voor een broodje met schuddebuikjes (tegenwoordig thuis mijn standaard). Toen bleken de schuddebuikjes op en werd dat pragmatisme in één keer weggevaagd. Daar zit iets van het onheilspellende in.

Ik plofte ietwat chagrijnig met een droog broodje op de bank en had geen zin meer in dat hele woonkamerproject. Laat maar zitten, te veel gedoe, kost toch ook geld, dus waarom zouden we het eigenlijk doen? En ik ga zeker niet in totaal een uur lopen voor wat kleurtesters.

Ik vond het een heel typisch moment om over te schrijven. Het geeft iets aan van de 'ups en downs' die zich in mijn hoofd kunnen afspelen. Ik kan in het moment ergens heel enthousiast over worden en iets nú willen, maar dat enthousiasme is vaak heel breekbaar en moet ik vervolgens met enige voorzichtigheid benaderen. Als er dan toch iets kleins tegenzit, kan dat een soort kortsluiting veroorzaken waardoor alles weer overhoop ligt. Het is een beetje alsof je emmer vol zit, weliswaar met een positief gevoel, daar één negatief ding bij komt, overstroomt en daardoor al het enthousiasme eruit loopt.

Inmiddels is de hele situatie wat gebalanceerder geworden. Het plan is nog steeds om de muur te verven, maar het hoeft niet direct deze week (of nou ja, dat zou leuk zijn, maar is natuurlijk niet realistisch). We doen het gewoon op normaal tempo.

En we hebben weer nieuwe schuddebuikjes.