De 10u-grens

Het is inmiddels ongeveer 11 weken geleden dat ik mijn laatste blog schreef. En ruim 10 weken geleden dat ons zoontje is geboren, in eerste instantie de reden dat een nieuwe blog even op zich heeft laten wachten. Zeker aan het begin had ik door gebroken nachten, voeden en bijkomen weinig energie over voor het bedenken van een nieuwe blog. De tweede reden dat het zo lang heeft geduurd is een gebrek aan inspiratie.

Tot ik mezelf laatst in een zeer exemplarische situatie bevond. In het moment zelf kon ik al bedenken dat het een goed onderwerp voor een blog zou zijn, wat eigenlijk ook al aangeeft dat ik in het moment goed kan bedenken dat ik het vooral mezelf heel moeilijk maak en dat het al direct voelt alsof ik mij een beetje aanstel. Maar ja, dat maakt de situatie niet anders, dat is nu eenmaal hoe mijn hoofd dan werkt.

Met het hebben van 2 kinderen zijn momenten van uitslapen zeer zeldzaam. Of eigenlijk gewoon nooit aanwezig. Onze dochter is eigenlijk standaard rond half 7 wakker, dus tja. Laatst ging mijn man vast met haar uit bed, zodat ik nog eventjes verder kon slapen - nadat ik onze zoon had gevoed, verschoond en weer in slaap had gekregen. Ik was niet zo moe als anders, maar ik maakte dankbaar gebruik van de situatie. Uiteindelijk viel ik in slaap en werd ik gevoelsmatig niet veel later weer wakker. Ik keek op mijn telefoon: 10.15u. En toen ontstond de error.

Al jaren heb ik voor mezelf de ongeschreven regel dat ik uiterlijk om 10u wil ontbijten. Ik houd dan ook helemaal niet van lang uitslapen. Het voelde altijd een beetje als een soort ongegrond principe, maar ik kwam er nu achter hoe het eigenlijk werkt. Ik zal het uitleggen en ook hoe de error ontstond.

De laatste tijd ontbijt ik (als ik thuis ben) altijd met Brinta. Dat is fijn, want dat vult genoeg om niet later op de ochtend te willen snacken. Daarbij vind ik het lekker en kan ik er soms 's avonds al naar uitkijken om weer te gaan ontbijten. Toen ik om 10.15u wakker werd, was ik volgens mijn eigen 'regel' al te laat om nog te ontbijten, terwijl ik juist heel veel zin had in Brinta. Toen ik eenmaal beneden was, was het al bijna half 11 en wist ik niet meer wat ik wilde. Ik had honger en wilde dus wel iets eten, maar ik vond het inmiddels ook een soort theetijd. We zouden de hele dag gezellig met z'n vieren thuis zijn, dus dan vind ik 's ochtends thee drinken een fijn moment samen. Maar ja, ik wilde niet het theemoment combineren met mijn ontbijt. Ook zou de Brinta te vullend zijn met het oog op de korte tijd tot de lunch (ik lunch altijd rond 12.30u). Met al deze gedachtes ontstond de error.

Het gevolg hiervan was een ochtend waarin ik de hele tijd baalde en mij niet fijn voelde. Ik baalde om mijn gemiste ontbijt, al voelde dat ook suf, omdat niemand mij ervan weerhield om toch nog wat te gaan eten. Ik blokkeerde letterlijk mezelf. Een broodje was natuurlijk ook geen optie, want ik wilde ontbijten met Brinta. Uiteindelijk was het resultaat dat ik niks heb gegeten, maar wel flinke trek had en een groot deel van de dag nog baalde van mijn gemiste ontbijt. In mijn baalmoment 's ochtends hebben we nog wel samen thee gedronken.

Een situatie als deze is mij helaas niet onbekend. Zo specifiek als deze situatie is het niet altijd, maar het gebeurt wel vaker dat mijn hoofd te vol zit om te eten. Vooral als het gaat om keuzes maken. Als ik om wat voor reden dan ook vol loop, dan zijn eetkeuzes soms te veel en dan denk ik al snel: laat maar. Terwijl dat niet betekent dat ik geen trek heb. In de situatie zoals hierboven kon ik het niet meer zo vormgeven voor mezelf dat het zou kloppen in mijn hoofd. Ik kon de hele ontbijt/thee/lunchpuzzel niet meer maken en liet het maar voor wat het was.

De grens van uiterlijk 10u ontbijten die ik mezelf heb opgelegd is uiteindelijk zo gek nog niet. Ten minste voor mij, voor anderen is het wellicht alsnog gek. Het heeft vooral te maken met een bepaald dagritme dat ik graag hetzelfde heb. Daar kom ik dan pas achter als het een keer anders gaat. Ik denk altijd dat ik niet zo strak dingen hetzelfde doe, maar dit soort kleine ontbijtdingen zijn dan blijkbaar toch een belangrijke vastigheid. Ik raak in de war met andere eet- en drinkmomenten en heb daar op zijn minst de hele ochtend last van. Dat betekent niet dat ik hier altijd en overal last van heb (of nou ja, van de 10u-grens dan weer wel). Het heeft verder vooral te maken met een bepaalde verwachting. Thuis verwacht ik altijd te kunnen ontbijten met Brinta. Als ik bijvoorbeeld op vakantie ben, dan weet ik dat het anders gaat dan thuis en heb ik minder snel moeite met een ander ontbijt (al zou ik dan nog steeds blij worden van Brinta).

In ieder geval, mocht ik ooit nog weer een keer kunnen uitslapen, dan weet ik dat ik voortaan weer gewoon de wekker zet.