Het tankstation

Ik heb inmiddels al een aantal blogs geschreven over wat algemene dingen, dus nu eens even wat anders. Een paar dagen terug bevond ik mij in een specifieke situatie waarin zoveel tegelijk gebeurde in mijn hoofd dat ik dacht: dit leent zich eigenlijk wel goed voor een stukje schrijven.

Afgelopen vrijdag gingen we voor 2 nachtjes naar mijn schoonouders. We zouden weggaan na het middagslaapje van onze dochter, rond een uur of half 4. 's Ochtends moesten we nog even de stad in, wat ik een mooie gelegenheid vond om een lekker broodje bij de Hema te halen. Eenmaal thuis ging onze dochter vrij snel naar bed, dus ik ook, want moe. Toen ze wakker werd en ik daarmee ook, was het nog even snel wat spullen pakken, auto inpakken en wegwezen. Goed, iets te lang intro voor het punt waar het om gaat: door het slapen en de haast erna had ik voor het laatst gegeten rond 11u en inmiddels was het al bijna 16u, dus dat merkte ik wel. Na mijn gebruikelijke twijfel of het wel echt nodig is, toch maar onderweg even een tankstation opgezocht, want waar ik ook wel erg zin in had gekregen, was een cappuccino. Niet dat dat de honger stilt, maar ik heb toch de illusie dat wat koffie helpt tegen moeheid. En cappuccino zelf is natuurlijk fantastisch.

Maar waar het echt om draait in dit hele verhaal is de winkel bij het tankstation. Voor de meeste mensen is het waarschijnlijk een plek waar je even snel naar binnen loopt om je benzine af te rekenen terwijl je onderweg naar de kassa bedenkt dat je toch ook wel even die lekkere snoepjes voor de rest van de reis mee kan nemen.

Ik kwam dus die winkel binnen voor cappuccino en een broodje en ik schoot direct in de stress. Niet hele heftige stress perse, maar wel even in een korte tijd veel chaos in mijn hoofd. De broodjes zag ik niet direct, in tegenstelling tot de automaten waar je zelf je koffie uit moest halen. Direct schoot er van alles door mijn hoofd: welk van de 3 formaten bekertjes moet ik hebben? Zijn er ook dekseltjes? Hoe werkt het betalen? Waar zet ik mijn bekertje dan precies neer zonder dat alles ernaast gaat? Wat als er iemand achter mij ongeduldig op mijn vingers staat te kijken? Moet ik het broodje ook direct afrekenen?

In dezelfde seconde dat al deze vragen werden afgeschoten, wist ik mijzelf gelukkig ook gerust te stellen: het zal vast niet zo ingewikkeld zijn, want dan zou het een beetje dom zijn dat ze die dingen hier zo hebben neergezet. Het moet natuurlijk voor iedereen makkelijk te doen zijn.

Dus oké, nadat de betaling in eerste instantie was mislukt en ik het opnieuw moest proberen en daar weer de nodige stress over had, had ik m'n cappuccino. Intussen kreeg ik van een wildvreemde een knuffel van een of andere Disney-spaaractie aangeboden met de vraag of ik kinderen had, want hij had ze inmiddels al allemaal voor zijn kleindochter. Superlief natuurlijk, maar vervolgens zat ik mij de rest van de tijd af te vragen of ik in mijn reactie mijn dankbaarheid wel genoeg en op de juiste manier heb geuit.

Nu nog op zoek naar de broodjes. Dat bleek gelukkig niet al te ingewikkeld, want hoewel ze verstopt zaten in een hoekje, had ik ze vrij snel gevonden. Ik wilde graag een sandwich, zover was ik gelukkig al. Het scheelde dat ik door m'n zwangerschap niet alles mag hebben en dat ik niet alles lekker vind, dus de helft viel al af. Kiezen tussen de overgebleven opties ging uiteindelijk waarschijnlijk redelijk snel, maar zo'n moment voelt altijd eeuwig. Het voelt alsof op een gegeven moment iedereen in de winkel zich zit af te vragen waarom ik zo lang op die plek sta, of ik überhaupt nog iets ga kopen. Alsof iedereen geïnteresseerd is in die sandwiches en wacht tot ik aan de kant ga.

En dan de laatste stap die wellicht nog het ingewikkeldst was: welke van de 3 soorten kassa's moest ik kiezen?! Er was een kassa naast de broodafdeling, alleen was het wat vaag of het hoekje met de sandwiches uit de koeling ook bij die afdeling hoorde, maar uitgaande van de verschillende stijlen van de koeling en de rest van de broodafdeling, had ik deze kassa maar geëlimineerd. Ik liep door en zag de andere 2 kassa's. Bij één kassa stond een rij, de 'normale' kassa, zo leek het. En er was nog een soort zelfscan, daar stond maar één iemand. Daarvan vond ik het vooral vreemd dat er niet meer mensen stonden, waardoor ik niet wist of het misschien een specifieke kassa was waar ik geen gebruik van kon maken. Eenmaal dichterbij gekomen leek het een gewone kassa, dus na een korte spanning over de werking van het apparaat, liep ik dan eindelijk met mijn cappuccino en eigenlijk veel te dure broodje naar buiten. En natuurlijk met het knuffeltje.

Al met al duurde deze hele situatie iets van 5 minuten ofzo, maar het voelde als een kwartier. Het was alsof iedereen in de winkel al mijn vragen en ongemak kon voelen en mij daarop raar aankeek. Maar aan het eind van de dag is iedereen met zichzelf bezig en zal niemand zich op dit moment kunnen herinneren dat ik daar überhaupt was. En als je het had gefilmd, had het er waarschijnlijk ook doodnormaal uitgezien.