Overuren draaien in je hoofd

De hele week ben ik al aan het nadenken waarover ik mijn volgende blog wilde schrijven. Op mijn telefoon heb ik inmiddels een lijstje met een aantal onderwerpen staan, maar het is toch lastig om daar iets concreets van te maken. Ik wil ook teveel tegelijk denk ik. Het is een uitdaging om mezelf af te remmen en er kleine stapjes van te maken. Idealiter zou ik alles kunnen vatten in één blog, maar dat zou natuurlijk ook saai zijn. Het uitdagende van blogs schrijven is voor mij niet zozeer het schrijven zelf denk ik. Als ik eenmaal een idee heb, dan heb ik dat redelijk snel geschreven. Het lastige is vooral de enorme warboel van onderwerpen structureren en in kleine stukjes opknippen om het ‘schrijfbaar’ te maken. Hoewel autisme mijn hele leven beïnvloedt, wordt het dan opeens toch weer lastig om precies te filteren op welke manier. Op dit punt van deze blog heb ik dan ook nog geen idee waar ik verder over ga schrijven. Soms begin ik gewoon en dan zie ik wel waar het toe leidt. Dan volg ik mijn hoofd maar ofzo. Ook dat kan weer een inkijkje geven natuurlijk.

Nadenken

Als ik bedenk hoe ik nu mijn blog ben begonnen, is de insteek misschien wel een beetje het ingewikkelde van nadenken over autisme en het ingewikkelde van nadenken überhaupt. Dat is iets waar ik zelf ook vaak best moe van word. Los van waar ik in het dagelijks leven praktisch gezien tegenaan kan lopen, speelt een groot gedeelte zich ook af in mijn hoofd, gewoon terwijl ik bijvoorbeeld op de bank zit of in bed lig, maar ook als ik met van alles en nog wat bezig ben wat als afleiding zou kunnen dienen. Mijn hoofd staat altijd aan, maar dan net een beetje extra. Het is een soort overbelasting door een permanent te hoog voltage. Er staat altijd meer spanning op mijn stroomnet dan het eigenlijk aankan (ik moest wel even opzoeken hoe dat precies werkte, het is lang geleden dat ik natuurkunde heb gehad). Als ik in deze vergelijking blijf, betekent dat op den duur het doorslaan van de stoppen, wat soms ook kan gebeuren in je hoofd. Hoe zich dat uit verschilt natuurlijk per persoon, maar kan ook voor één persoon iedere keer verschillen. Het hangt er bij mij denk ik een beetje vanaf hoeveel energie ik heb en hoe ik in mijn vel zit, maar het kan ook beïnvloed worden door de kleine alledaagse dingetjes. Dat maakt het nadenken over het nadenken dan ook weer extra vermoeiend. Ik wil altijd weten hoe ik werk en wat waarop invloed heeft. Dat maakt het makkelijk om zelf met mijn autisme om te leren gaan, maar ook om er met anderen over te praten. Het nadenken is dan haast een permanente poging tot het ontrafelen van het leven ofzo.

Implosie en explosie

Ik kan lang doorgaan met mijmeren en filosoferen over het ingewikkelde van nadenken, maar ik wil ook graag een recent voorbeeld noemen. Van de week lag ik een keer ’s avonds in bed, soms het eerste moment dat het écht stil om mij heen is en ik de rust heb om mijn gedachtes even de ruimte te geven. Dat is vaak ook wel vervelend, want aan het eind van de dag wil je gewoon slapen. Gelukkig lukt het steeds beter om dan tegen mezelf te zeggen: ‘nu eerst slapen, alles waar ik over na kan denken, kan morgen ook nog wel.’ (Wat overigens soms niet erg bemoedigend is). En als het gaat om iets wat ik niet moet vergeten, dan schrijf ik het even op. Dat werkt over het algemeen best goed, alleen soms zit er toch teveel in mijn hoofd en dan werkt dat niet, maar vliegen alle gedachtes mij even aan. Dan wordt het een soort sneeuwbaleffect waarbij alle mogelijke gedachtes zich tegelijkertijd verzamelen. Dan voelt het als een implosie en een explosie tegelijk. Een explosie door de hoeveelheid gedachtes waarvoor te weinig ruimte lijkt te zijn en een implosie alsof heel je bestaan even wordt opgeslokt door je hersenpan. Een rare combinatie die zorgt voor een soort verdoofd, maar ook brandend gevoel.

Het verschilt meestal hoe lang het duurt en hoe ik daarmee omga. In dit concrete geval lag ik in bed en kon ik mij fijn oprollen onder de dekens in de hoop dat het snel weg zou trekken. In de hoop dat ik snel slaperig genoeg zou worden. Soms werkt het om na te gaan denken over iets als wat voor kleren ik de volgende dag aan zal trekken. Dan heb ik even iets concreets en onbelangrijks waar ik mee bezig kan zijn. En heel soms pak ik nog even mijn telefoon voor een klein spelletje.

Moraal van het verhaal

Het moraal van het verhaal is denk ik vooral hoe vermoeiend al dat nadenken met deze intensiteit is. Hoe ingewikkeld het is en vaak ook teveel. Ook na het schrijven van deze blog merk ik dat mijn hoofd weer volle toeren draait. Vooral omdat ik bang ben dat ik dingen niet goed omschrijf, dat ik belangrijke dingen vergeet, dat ik het anders had moeten verwoorden. Het wordt zo definitief als ik de woorden opschrijf. Daarna zijn ze overgeleverd aan wie het leest. Dat maakt het denk ik een beetje spannend, omdat het geen gesprek is waarin ik dingen nog verder uit kan leggen of nuanceren. Ik ben zeg maar bang dat ik na het publiceren van deze blog de hele tijd ga denken: ‘oh maar dit had er eigenlijk nog in gemoeten, en dit had ik net wat anders moeten verwoorden. Hopelijk begrjipen mensen mij nu niet verkeerd.’ Dus pin mij niet te veel vast op wat er nu zwart op wit staat, maar gebruik het een beetje als leidraad. Ofzoiets.