Waarom 'Sprekend autisme'?

Al een aantal jaar heb ik het idee om een blog te beginnen. Om verschillende redenen kreeg ik het nooit echt voor elkaar om daaraan te beginnen. Eén van die redenen was het verzinnen van een goede naam. Een naam klinkt misschien als iets kleins, maar het is wel het eerste visitekaartje. Een naam moet pakkend zijn, duidelijk. Ook zegt het als het goed is iets over je visie. Ik kon nooit echt bedenken wat ik precies wilde bereiken met mijn blog, het bleef beperkt tot het feit dat ik het 'gewoon' leuk vond om te schrijven. Dat zou nooit werken, omdat ik echt een visie en doel nodig heb om gemotiveerd aan de slag te kunnen blijven.

Toen ik begon met afstuderen rondom het thema autisme merkte ik dat ik steeds meer ambitie kreeg om autisme meer onder de aandacht te brengen. In gesprekken met anderen werd namelijk iedere keer weer duidelijk hoe stereotypes overheersen en hoe dat er vaak voor zorgt dat mensen zich onbegrepen kunnen voelen of het lastig vinden om zich erover te uiten.

Typisch autisme?

Veel mensen kennen waarschijnlijk wel de film Rain Man (met Dustin Hoffman die zijn rol overigens briljant speelt) of de documentaire over Kees Momma. Hoewel beiden laten zien hoe het leven van iemand met autisme eruit kan zien, zorgt het voor een eenzijdig beeld: een man met specifieke obsessies, overmatig behoefte aan structuur, een uitzonderlijk talent en voor de buitenwereld misschien een beetje apart. Vooral allemaal kenmerken die aan de buitenkant zichtbaar zijn. En nogmaals: ook dat kan iemand met autisme zijn. Het is alleen jammer dat dit 'televisiebeeld' zo overheerst en dat we weinig andere verhalen horen. Dit zorgt voor stereotypes rondom autisme, terwijl er zo ontzettend veel soorten mensen met autisme zijn. Vaak is het ook helemaal niet aan iemand te zien. Zo is een veelgehoorde opmerking: 'maar je ziet er helemaal niet autistisch uit' of 'je bent zo sociaal'. Dat lijkt misschien positief, maar het laat zien dat er echt nog te weinig kennis is over wat het in kan houden om autisme te hebben. En daarmee kan het lastig worden om je echt gezien en begrepen te voelen als je autisme hebt. Het komt dan ook niet zelden voor dat mensen met autisme zich daarin eenzaam voelen.

Het typische van autisme is misschien helemaal niet zo typisch als mensen altijd denken. Zoals je iets of iemand kan herkennen als sprekend, zo is het de vraag wat dan eigenlijk sprekend autisme is.

Autisme aan het woord

Met de vraag wat sprekend (dus: typisch) autisme is, kan er een wereld opengaan. Een wereld aan ervaringen, gevoelens, situaties, moeilijkheden en zoveel meer. Een wereld die vaak zo onzichtbaar is. Daarom ben ik ervan overtuigd dat het essentieel is om over zoveel mogelijk van al die aspecten samen te praten. Dat stereotype kan alleen veranderen als we delen hoe het leven eruit kan zien als je autisme hebt. Dat kan natuurlijk ook spannend zijn, omdat het gaat over hele persoonlijke dingen. Bovendien kan je misschien juist sneller stuiten op onbegrip als mensen nog een stereotype in hun hoofd hebben. Daardoor kan er denk ik een soort cyclus ontstaan waarin een bestaand stereotype ervoor zorgt dat het lastig kan zijn om over je autisme te praten, waardoor het stereotype juist blijft. Hopelijk lukt het om dat samen te doorbreken en steeds meer te laten horen wat autisme kan betekenen. Daar hoop ik in ieder geval aan bij te kunnen dragen met mijn blog.

Sprekend autisme

De twee aspecten die ik hierboven heb genoemd vormen samen de naam van mijn blog. 'Sprekend autisme', om bij te dragen aan een nieuw beeld van wat sprekend autisme is, door autisme te laten spreken.