Zwangerschap

Vandaag is het mijn uitgerekende datum. Op ieder willekeurig moment kan de bevalling beginnen. Dat kon het de afgelopen weken natuurlijk ook al, maar de kans wordt nu toch echt steeds groter. Aan de ene kant is dat een gek idee, maar aan de andere kant is het ergens nog niet voor te stellen dat het écht kan gaan gebeuren en zien de dagen er nog hetzelfde uit als altijd. Behalve dat mijn agenda voor deze week nagenoeg helemaal leeg is en de verveling kan gaan toeslaan.

Autisme en zwangerschap

Ik heb weleens van andere vrouwen met autisme gehoord of gelezen dat een zwangerschap extra lastig kan zijn als je autisme hebt. Dit kan te maken hebben met alle veranderingen in je lichaam, met de impact die dit heeft op je lichamelijke en mentale gezondheid, met de veranderingen die eraan zitten te komen met de komst van een baby, met de onvoorspelbaarheid op verschillende gebieden, en zo zijn er vast nog wel meer voorbeelden te noemen. Uiteraard kunnen al deze dingen ook lastig zijn voor vrouwen zonder autisme, maar met autisme kan het allemaal net even extra of op een andere manier zwaarte krijgen.

Ik ben voor mezelf vaak nagegaan hoe dit voor mij een rol speelt. Zowel bij deze als mijn vorige zwangerschap. En eigenlijk verbaast het mij enigszins dat ik het idee heb dat ik over het algemeen helemaal niet zoveel moeilijkheden ervaar. In ieder geval niet op een dusdanige manier dat het mijn leven nog heel veel lastiger maakt dan het soms al is. Natuurlijk zijn er af en toe wat dingetjes, maar die zijn er met autisme sowieso altijd wel.

Er zijn toch twee dingen waar ik even aandacht aan wil besteden. De eerste, namelijk ‘stress’ in aanloop naar de bevalling, speelde vooral bij mijn vorige zwangerschap een rol. De tweede, namelijk de periode na de bevalling, speelt nu juist meer dan de vorige keer.

De bevalling

In principe maak ik mij geen zorgen over de bevalling zelf. Ik heb natuurlijk erg weinig zin in de pijn en moeite ervan, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Nu is een bevalling verder een heel onvoorspelbaar iets, wat een goed recept zou zijn voor heel veel onrust. Juist de wetenschap dat je je er uiteindelijk toch matig op kan voorbereiden en het bij iedereen anders kan gaan, maakt echter dat ik het redelijk goed los kan laten en er juist best relaxed in sta. Er worden om de haverklap baby’s geboren en het grootste gedeelte van de tijd gaat het gelukkig goed.

Bij mijn vorige zwangerschap had ik wel veel stress over het maken van een bevalplan. Zowel met zwangerschapscursus als bij bijeenkomsten van de verloskundigenpraktijk waren we daar veel mee bezig. We bespraken allerlei opties en juist die veelheid aan mogelijkheden maakte dat ik het lastig vond om een plan samen te stellen dat precies zou passen bij mijn wensen en de praktische mogelijkheden in ons huis.

Deze keer heb ik daar helemaal niet over na hoeven denken. Ik weet dat het waarschijnlijk erg snel gaat en daarmee waarschijnlijk ook hetzelfde als de vorige keer. Met als nadeel dat ik dat zo in mijn hoofd heb zitten, dat het misschien wel extra vervelend wordt als het toch anders gaat.

Periode na de bevalling

Bij mijn vorige zwangerschap keek ik het meest op tegen de kraamweek. Over bevallingen hoor je allerlei verhalen en daar bereid je je – voor zover mogelijk – uitgebreid op voor. Waar ik heel weinig over wist, was de kraamweek. Ik keek vooral op tegen het herstel en had een soort extreem beeld in mijn hoofd dat ik 6 weken lang als een soort bloedende invalide door het leven zou gaan. Dat bleek gelukkig mee te vallen en als kraamvrouw word je – zeker in de eerste week – lekker verwend, dus daar kijk ik nu juist naar uit.

Waar ik deze zwangerschap het meeste tegenop ben gaan zien, is de tijd na de kraamperiode. Ik weet nog dat ik het de vorige keer heel lastig vond om te verwerken dat ik niet meer zwanger was. 9 maanden lang ben je eerst bezig met je voorbereiden op de baby en je wordt ook geleidelijk aan steeds ‘meer’ zwanger. En dan van het ene op het andere moment ben je niet meer zwanger en daar was ik niet echt op voorbereid. Ik werd dan ook altijd jaloers als ik andere zwangere vrouwen zag. Destijds kon ik er maar niet de vinger op leggen waar dit door kwam en voelde het vooral heel stom dat ik daar jaloers om kon worden. Het is toch fijn om nu een baby te hebben?

Doordat ik dit zo heb ervaren de vorige keer, heb ik veel nagedacht waarom dit zo was en waar ik nu dan precies tegenop zie. Het duurde even voordat ik het aan mezelf toe durfde te geven, maar ik zie denk ik vooral op tegen de verschuiving van aandacht. Dat klinkt heel egoïstisch, maar ik stel mezelf gerust met de gedachte dat de verloskundige het helemaal niet zo vreemd vond toen ik erover vertelde. Als je zwanger bent, dan heb je op een bepaalde manier een reden om ‘zwak’ te mogen zijn. Er ligt nadruk op zelfzorg, zowel mentaal als fysiek, en hoe verder je komt, hoe minder je fysiek kan en dat vindt iedereen logisch en dat wordt dan gewoon geaccepteerd. Als je eenmaal bent bevallen en hersteld, dan lijkt er een knop om te moeten. Je hebt een baby die zorg nodig heeft en alle aandacht, ook van anderen, gaat naar de baby. Wat niet gek is, want wie heeft er nu weer geen aandacht voor zo’n lief klein mensje?

Een typerend verschil is dat vragen van anderen verschuiven van ‘hoe gaat het met je?’ naar ‘hoe gaat het met de baby?’ En als die eerste vraag toch nog wordt gesteld, dan voelt het soms haast alsof ik sociaal gewenst moet antwoorden dat het goed gaat.

En ja, ik weet dat het echt niet zo is dat het niet meer belangrijk is hoe het met mij gaat als ik eenmaal ben hersteld en ik weet dat ik genoeg mensen om mij heen heb. En toch gaat dat gevoel en die zorg niet weg. Ook hier zit zeker nog weer iets achter, maar dat is dan bij deze dan vast een teaser voor een blog over autisme en moederschap die ook nog ooit komt.